2
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
999
Okunma
Bu kâlp benden ağır geliyor bana
Attığım adımın menzili sana
Sanki bir yanardağ eriyor cana
Yâr yüküm ne çokmuş tenzili sana
Her yolun başı sen sonu da sensin
Yanlışın doğrunun yönü de sensin
Dağın arka yüzü önü de sensin
Başa duman çökmüş tenzili sana
Yıldırımlar çaksa aşkla yürürüm
Saçlarında rüzgâr olsam sürürüm
Seni bulutlardan b/aksam görürüm
Gözüm çok yaş dökmüş tenzili sana
Sen güneş ol gölgen hep ben olayım
Hangi dala baksam seni bulayım
Senin ile azalıp çoğalayım
Yüz/de yüz gül dökmüş tenzili sana
Aynalara bakıp ağlayan gözdüm
Aynanın sırrını sonunda çözdüm
Erittim hâyalin ayn’anda yüzdüm
Aşk sessizce çökmüş sırdır insana
Şaban AKTAŞ
15.01.2016
Fotoğraf: Şaban AKTAŞ
Şiirin sahibi
Cevap Yaz