Mahyamın Minüskül Kaşesi
Kemik tarağını sürüyor bir kadın,
Minik bez bebeğime. Kalıyor ellerimde, sırma çocukluğum. Gökten Bir mozaik çözülüyor İğde ağacına. Fikrim Hazır, İlticasına. Bir çığlık doluyor içime Asma kilitlerden dokunuyor hayatıma. Fakat Susuyorum .. Sadece Yürüyorum, kalbimin küçük kanatlarında. Soğuk ve beyaz parçalarında. Atlıyorum bir boşluktan, Öylesine. Aklımın kırık duvarlarına balyozca iniyor bedenim. Sonra Gün batıyor gözlerimin uçurumlarına. Acıtıyor, solgun ışıkları. Dans ediyor, başucumda Çekimsiz bir eşitlik. Hızlanıyor, Zaman aktıkça. Sarhoş korkulukların Işıksız parmaklarına tutunuyorum. Bu sefer, Yalan akıyor avuçlarıma. Kalkmaya niyetsiz, ezelim. Üstelik, boğuk bir gece diz çöküyor önüme. Köşesine kıvrılıyor, Kanaatin. Öfkeli bir aldanış doğuyor sabaha. Yudumlarını aralayıp Sözüne küsüyor sükutun. Delice .. Sinsice.. Ümitsizce.. Hayat.. Heyhat.. |