YIKILMAK, BİR AHŞAP KONAK GİBİ...Bir ahşap konak gibiyim ben, Eskimiş, yer yer harap olmuşum, Yine de, kibirsiz, fakat mağrurdur duruşum. Kiremitler dökülmüş, saçlarım gibi, Gözlerime benzemiş Rengi solmuş yağlı boya kaplamalarım. Fakat, yüreğim gibi, gönlüm gibi O büyük salonlar duruyor aynen Nice görkemli konuklar ağırladığım Ki, her birinin kokusu sinmiştir azıcık Ve Münir Beyin dinlendiği radyolarıyla, Sobalı odalar var, halâ sıcacık... İçimde bunca yılın yaşanmış güzelliklerinden izler var da, Dışım göçmüş, korumasız kalıp yağmurda, karda, Tükense de soluklarım, yıkılıncaya kadar Eski bir ahşap konak gibiyim ben, hep Üsküdarda.... Zaman, neler götürmüş, ben yine ayaktayım Hep, o yağlı boyalı, cumbalı konaktayım. Ünal Beşkese |
Kocaman yüreğinizde ki sıcaklıkta böyle şiirlerle yansıyor bizlere...
Sevgiler Ünal bey yine çok güzeldi şiir...
Saygılarımla...