Yağmur bulutu mermiler.
Düşerken iğri iğri toprağa.
Nasıl yanmaz ki yürekler.
Tasasız olmak mümkün mü?

Sevda marşı gözyaşları.
Kururken düşemeden yanaklara.
Dünya kadar değersiz vicdansızları.
Nasıl sokarım ütüpyamdaki bakir sokaklara.

Çocuklar ağlamayı öğrendi.
Gülemezken doyasıya.
Kendi elleriyle babalarını toğrağa verdiler.
Çelimsiz bu bedenler nasıl alışabilir ki acıya.

Yazma demeyin kardeşlerim.
Susmayın derim asla konuşamazsınız.
Yazdıklarım nüshası gibi amel defterimin.
İsteseniz de bu sadakayi cariyeye dokunamazsınız.

Mermilere siper ediyorum her harfimi.
Harf deyip geçmeyin kırk yıllık köleliğe razı alimler!
Bağışlıyorum mazlumlara gözlerimi.
Beyhude ağlamasın gökler!

Dilimde on dört asırlık bir sır var.
Ümmeti uçurumun kenarından kurtaracak.
Makamı mahmutta şefkat elçisi biri var.
Bilen bilir.
Ümmet okunan her ezanda,
O’nun adını duyacak.