İstanbul’da Galatasaray lisesi önünde çocukları göz altında kaybedilmiş annelerin sessiz oturuşlarını izledim...her Cumartesi günü ellerinde taşıdıkları göz altında kaybedilen çocuklarının solmuş resimlerine sımsıkı sarılarak ve resimleri bir ana şefkati ile okşayarak sessizce oturan ve nemli gözleriyle sessizce insanların yüzlerine bakan Cumartesi annelerinin o sessiz duruşlarının ve yorgun bakışlarının ardında kulaklarımı tırmalayan çığlıklarını dinledim...Yeni bir yıl daha geçerken evlatları hala bulunamayan cumartesi annelerini yazmadan olmazdı...

Cumartesi annelerine

Gümbür gümbür üstümüze düşen yağmur
Ve akan sularda insanı deli eden bir sessizlik gibi
Bir yıl daha akıp geçti ömrümüzden
Bir yıl daha akıp geçti
Galatasaray lisesinin önünden
Kaybolan çocukların “anne” diyen seslerine karışarak
Kendinden utanarak
Kalabalıkların telaşına
Gürül gürül akışına
Ve hızına kendini kaptırarak…

Kayıplara tanık
Telaşlı ve ürkek
Dili tutulmuş bir kuş sürüsü gibi
Bir yıl daha göçüp gitti ömrümüzden
Bir yıl daha göçüp gitti
Devlet eli ve marifetiyle
Çocukları gözaltında kaybedilen
Ve gözlerinde yağmur biriktiren
Kırmızı karanfilli annelerin üzerinden…

“Bulaşıcı bir renk ve zarif bir güzellik taşıyordu karanfil
Elden ele/ gözden göze/ renkten renge
Çocukların izini süren bir güzel anne
Bir güzel çocuk
Bir güzel çiçek
Bir güzel kırmızı
Bir güzel direniş…”

Ağzımızda kuruyan dil
Sözleri dilimizde çatlayan içli bir türkü gibi
Bir yıl daha geçip gitti ömrümüzden
Bir yıl daha geçip gitti
Her Cumartesi günü
Solgun ve soluksuz
Öpülüp koklanmaktan yorgun düşen resimlerin
Çığlık çığlığa susulan meydanların
Ve her Allah’ın günü
Anaların yüreğinde yatıya misafir kalan
Acı ve hüzünlerin üzerinden…

Sıcaklığı yıkıntılarda kalmış bir şehir
Ve yağmurlarda ıslanan kayıp bir çocuk gibi
Bir yıl daha geçip gitti ömrümüzden
Bir yıl daha geçip gitti
Galatasaray lisesinin önünden
Cumartesi annelerinin yüreğini kundaklayarak ateşe veren…

“Anne… Beni bul… Beni bul anne… Kokun burnumda tütüyor…”

1 Ocak 2016