EİRONEİAbir gözyaşı nöbeti bir sövgü duruşu keşkelere günaha girme pahasına ciltlenmiş hatıraları açtım beynimde sel aldı çatısı uçmuş evimi nöbetine sadık bir nefer gibi koruduğum onca harabe arasında sapasağlamdı bilinçaltımın sığınmacısı o Eironeia oyuna getirmişti beni yine zihnimin ortasinda bu kaçıncı perde? kaçıncı matine? geceye yazılmış gün niye ağarırsa viranlığımın üstüne asla ağarmayacağına bahse girdiğim şafak bile sökmez artık bana karanlığa tapmışım perdeler indiğinde bir zamanlardı dí’ li geçmişten geniş zamana yayılmıştı varlığının tortuları kurtaramıyordum ayaklarımı ona uğramalardan bir zamanlardı acı siyah bir geceye tenekeden yıldızlar takıp aydınlık sanmam bir dilek tutup aşk la dediğim zaman gökten yeryüzüne çakılışım ve ve sonra gökyüzünün kirpiğime merdiven dayamışlığından ağırlaşan gözkapaklarım kendimden devraldığım nöbete koştu geceden kalma gözyaşıyla ,..... ve perdeeee! Eironeia oynar.. Şiar *eironeia (samimiyetsiz karakter olarak kullanilmistir ) |