İnsan çocukken kayıp olmaz
Büyüdükçe kayıp olur
ilk ne zaman gayıp olmuştum
Arguvan’da okumaya gittiğimde
Köy ne tarafta diye sormuştum kendime
sonra yamaç bir yere çıkıp
kızıl kayayı gördüğümde
köy onun arka tarafında demiş
kayıp olmadığımı anlamıştım
teselli etmiştim kendimi
ağladım niye inkar edeyim
İsmail efendi amcamın
konağının aradan geçen daracık yolu
ellerim direksiyondaymış gibi
güle oynaya keskin dönüşler yapardım
Arguvan’da yoktu öyle bir yer
çocuktum işte bir kez yaşanır çocukluk
Sonra Malatya’ya sanat okuluna
orda yamaç bir yer yoktu
köy ne tarafta dedim kendi kendime
Cezmi, kartay caddesinde ,markette
İbraham ağayı,Asimi kivremi erenleri gördüm
sanki köyü görmüş gibi oldum nasıl sevindim
Köyü öksediğimde oraya geder
köyden gelenleri gördükce
kayıp olmadığımı anlardım
Sonra üniversite sınavı için gittim İstanbula
Eminönün’de vapur iskelesi büfeleri
sonuna kadar açılmış teyipler
İbrahim Tatlı ses,Güler Duman,Küçük Emrah,Mahsuni
Offf İbrahim tatlıses söğlüyor ,’’..Vay dinine yandığımın dünyası..’’
Güler Duman ..’’ Benden selm söğlen ev küfletine
..çıkıp ele güne karşı ağlamasınlar...’’
Şimdi kayıp oldum dedim
Ayakkabıma baktım gülümsedim...kırmızılı beyazlı,bağlı
spor ayakkabıydı,ben bu ayakkabıyı,güneydeki bahçamıza
giderken giyerdim hep,hah kayıp olmadım işte,ayakkabı benimle
sonra Taksim’den dolap dereye doğru inmişim
kesif kokulu ara sokaklar
,Birden önüme Vahap Aslantürk çıkmasın mı ?nasıl sevindim
Kayıp olmadım dedim kendi kendime
ama bir gerçek var ki kayıp oluyordum işte
İnsan çocukken kayıp olmaz
Büyüdükçe kayıp olur....DEVAM EDECEK.....