--hayatın bize bıraktığı izler
yetim çocuklar evladı için gözyaşı döken Anneler ---

...


zamansızlık yağarken kentimize
avuçlarımızda çoğul yaralar birikti
hiç umut yağmurları görmedik
gözlerimizdeki ıslak sızıntıyı saymazsak


dağılan yerimizden vurulurduk
anılara yüklediğimiz
barış mektupları düşler
gökyüzünde süzülen güvercinler
soluduğumuz nefes kadar anlamlıydı
her çırpınış bir hayattı



cansız resimler gibiydik
sararmış hüzünleri taşırdı yüreklerimiz
ve ilk adımı atan bebek kadar
ürkek korunmasızdık
yalnızlığımızı içimizde saklayabilecek
kadar yetişkin
hüzünlerimizi giyip
ölüme gidecek kadar yaşlı


ve tebessümler
vitrin camlarında tutunan
toz zerrecikleriydi


yalın acılar sever olduk
yalnızlığımızı biriktirmek
anlam kazandırırdı sözcüklerimize
ve o soğuk musallayı hissetmek
bitmeyen acılarımızın
kabuk tutmayan yarasının
acısına katlanmak gibiydi
kendi yalnızlığımızda boğulurduk
biraz hasarlı tek kelimelik



ve
hayata baş kaldırıştı
karanguda gizlenen sessiz çığlıklar
tebessümler yağmazdı bu kente kuraktı dudaklar

....

hayat parkurunda huzurlu yaşamanın birazda ‘insanın kendi elinde’ olduğunu biliyor muyuz ?


MELTEM KINIC


Şiirime sesiyle hayat veren Mehmet Yıldırım’a en kalbi teşekkürlerimle..