Çerkez kızı
Yokluğun dağıttı beni,onaramıyorum kırıklarımı,
Rüzgar alan pencere camı gibi yüreğim. Yırtılmış,odamın renkli duvar kağıtları, Çünkü,hep seni anlatıyordu,boyalı şiirlerim. Şimdi,bağdaş kurup oturuyorum yalnızlığımla, Kuğu Gölü havasında,Çaykovski demliyorum, Dinliyorum,düşlüyorum seni kendi dünyamda, Karanlığımda,aydınlığımı yani seni arıyorum. Bu kış mevsiminde Kafkas’ın soğuğu, Büsbütün sardı bedenimi ve de ruhumu. Öyle büyük bir boşluk bıraktı ki, Ben ne yapsam da kapatamıyorum, Şu Çerkez kızının yokluğunu. Aslında,Çerkesya bana iki saatlik uzaklıkta, Yasak ama,gidemiyorum inzibatlar kapıda. Lakin yazın sen yine gel,huzur Borçalıda, Aşk çadırı kurarız Dağıstan yamaçlarına. Vagif Seyyah Hüseynov |