0
Yorum
9
Beğeni
4,5
Puan
157
Okunma
Geçmişimi özlediğimde,
yüzümdeki çizgilere bakarım—
onlar, şiirlerimin anlattığından
daha çok şey fısıldar bana.
Sanki zaman yanımdan geçti de
ben ondan yarım kaldım;
güneş ışığını çekse üzerimden,
boğar beni yalnızlığım.
Biliyorsun, Seyyah çok kez “Leyla” dedi
ama yüzü hep Tanrı’ya dönüktü.
Dünya ile sadece iyi gün dostuyum,
ben hep buradan sonrasını düşündüm.
Rüyalarımda günahlarımı taşırken
cehennem beni ürküttü —
etim kemiğimden döküldü;
yolun sonunda Cenneti Rıdvan görüldü.
Bırak artık yalan söylemeyi, şair...
Senin aklından geçenleri bilirim.
Ben, senim.
Daha ne kadar kandıracaksın kendini?
Bilmişlik taslama!
Ne biliyorsun ki hayata dair?
Sor kendine:
Ben mi seçtim?
Gülmekten ağladığında
uyanacaksın bir gün.
Bembeyaz bir sayfanın
siyah noktası olma artık—
zaten bir bebek pişmanlığıyla
kopup geldik dünyaya.
Vagif Seyyah
5.0
50% (1)
4.0
50% (1)
