Ne kadar can'dan bir sesleniş. Anneler hasretliğin zirvesinde. Tarif edilmez bir güzellikte. Saygıyla annenizin anısına...


annem;

dökme gözyaşlarını boynumdan karnıma,
zehirledim senden gayrı bütün hasretleri
bıraktım geçtiğim ıssız yol kenarlarında…


uyuyamıyorum işte
kendim içre döne döne sandalyemde
sessiz ve kimsesiz şu zaman boğmacasında
kelamı da kilitliyorum ciğerime.
bütün iklimler aynı,
bütün iklimler ikircikli karmaşa!


göremiyorum anahtarını burnumun dibindeyken
soyut hapishanemin…
gitti bütün sevgililer hiçbirine mi gelmemişim
bu yüzden mi yaşama uğraşımı zehirlemişim?


-kurumuş çatalında uyuduğum akça kirazlar-
süpürge sapı ehlileştirememiş hiçbirimizi
annem; bu yüzden aykırıyız belki
bu yüzden uyumsuz ve huysuz!


şimdi gülüp el şaklatan şarlatanlığın
gözbebeklerinde ritim tutuyor yakamozlar
bitkin belleğimin mahcup metaforları
bulanık suya eğilmekten de bıktı
sahnelenmiş oyunlardan sakar rollerden
biçilen janjanlı figüran elbiselerinden…
-bir tartının garip ritminde kırıldı ayaklarım-


gün be gün özlemekten çıktığım yolda
küfrediyorum yanıp sönen istasyon vitraylarına…
vazgeçtim yaprağımın sevincinden
ısırganlar arasında
kopardım aşkın kuyruğundaki şehbali
bıraktım neşemi de şarkımı da
kimliksiz bir adada kaldı hülyam...
-notere götürüp nüfusuma aldırdım ben yalnızlığımı-

annem;

dökme gözyaşlarını saplama artık bağrıma
çeyrek asırlık hasretliğim
benim ilk göz ağrım
vallahi gidesim yok yatağıma…

hidayet dal tarafından 11/27/2015 11:16:28 PM zamanında düzenlenmiştir.