NEFESİM DONUYOR,BEN DONUYORUM
Şiraze’den sevgiliye şiirler-(-30-)
Duyuyor musun sevgili Seni yitirdiğim bu şehrin Deli dolu sokaklarında Hasrete batırılmış bir türkünün Acılarımı perçinleyen, nakaratının ağırlığı Ve Yokluğunun amansız baskısıyla Ağır ağır yürüyorum bir bilinmeze Bak yine dilimde Bir buruk türkü Seni anlatıyor, seni söylüyor Tuna üzerinde, uçuyor suna’m Kuru selam bile, vermiyor artık Nasıl ağlamasın bu dertli Tuna’m O yâr, hatırımı, sormuyor artık Saranım yok, soranım yok sevgili Özlemler üşüyor Ben üşüyorum Duyuyormusun sevgili Martı çığlıkları Vapur sesleri Seninle el ele, göz göze dolaştığım Bu kentin Sessizliğe bürünmüş Yıkık dökük sokaklarında Gidişini hatırlatıyor, acımasızca Sıkışmış, büzüşmüş Yorgun ve yoğun duygular eşliğinde Bir melodi yuvarlanır durur Ve Hasret türküsü olur yine dilimde Yanıyor da, deli yürek yanıyor Her gördüğünü de, hep sen sanıyor Özlem çiçek açtı, yaram kanıyor Kaç yıl geçti gelip, görmüyor artık Hasret dinmez, yaram onmaz Bak karlar düşüyor Ben düşüyorum Duyuyormusun sevgili Rüzgarlar esiyor Tuna üstünden Ne yağmur kokusu, ne senin kokun Yokluğunu iliklerime kadar hissettiren Her yerinde bir iz Her yerinde bir anı Her yanında sen olan bu şehrin Adımlamaktan eskittiğim Kaldırımları da Yokluğuna, kokuna, boyun eğiyor İyi mi Sokaklara Ve Ufuklara perçinlediğim bakışlarımda göremiyor seni Sözlerim hüzünlenirken istemsiz Yine dilimde o türkü Haykıran dil, yaralanır, lâl olmaz Göz yaşlarım sanmayasın, sel olmaz Lüzumsuz’um, çakır diken, gül olmaz Bu aşka, aklım da, ermiyor artık Nasıl soğuk, titriyor bak kainat Nefesim donuyor Ben donuyorum Sadık DAĞDEVİREN Aşık LÜZUMSUZ |
Saygılar