İslami Serzeniş...
Gün dönümü,
Göğe yükselen ve harfi bir kaç tane... Bu ezanlar ismimden önce okunan ilk tını. İlk tanı insanlığıma dair, bu ezan. İlk tanrı gelir bu ezanın başında. Ve ilk o bağırdı elestte ben kimim. Rahman... Gün dönümü şerin göğe çekilmesi... Bir kaç tane harf... Rahat bırakın beni... Oysa gök yakın değil. Oysa gök avucunu kaldırdığında değdiğin... Elini değdiğin nasıl yakın olmaz. Yakın o iblisi... Hava soğuk, Bu gördüğüm yirmi üçüncü son yaz.. Yazın sonu.. Yazım ellerinden çıkan, Rahman... Nasıl yalanlarım korkumda duyduğumu.. Bu korku tüyüme kadar işlemiş.. Her biri ayrı isyan ediyor sanki... Bu korku belimi büküp başımı önüne eğen.. Bu kusursuz varlığın yokluğu... Yokluğunda bile korku dolu... Gün dönümü... Ve gidişi bir kaç tane harfin.. Kimse görmedi onları, Korkularından kaçarak gittiler. Bende görmedim. Oysa ben gördüm ateş ehlinin, Kudüste yaptıklarını.. Oysa ben kördüm, Kudüste çocuklar ölürken. Görmedim onları da... Gün dönümü sabah ezanı... Sanki boştan yere, Kimse umursamaz Kudüsü... Herkes kendi yakasının derdinde. Ama ince bir köprü, Karşı yakası cennet, Karşı takası Kudüs.. Bağırmalıydık gırtlağımız patlayana kadar... Ama yılan çok yaşadı. Dokunmadı diye bize... Oysa biz hepimiz kardeştik.. Öyle söyledi son nebi, Son tahafında.. Gün dönümü, Bir kaç tane harf, Göğe çıktılar gök o kadar yakın mı? Gök elini kaldırdığında dokunduğun... |