Yıllar hüzünle boyanmış
Hep aramış bir deli sevdayı
Kır menekşelerini derlemiş gizli gizli her gece
Uzun yollar yürümüş
Yorulunca bu yalnız yürek
Her gördüğü ıhlamur kokusunda dinlenmiş.
İçi sızlamış sevda şiirleri okudukça
Ayrılıklarında ağlamış mısraların
Her ihanette, yalanda haykırmış
Masaları yumruklamış, çırpınmış
İnanamamış
Göğsünün en derinlerinde inzivaya çekilmiş
Boynunu bükmüş
Kendince üzülmüş.
İğde yapraklarına tutunmuş zaman zaman
Dünü unutmuş
Aramış taramış sevdayı
Sormuş soruşturmuş eşe dosta
Bir gece yarısı aradığını
Kendi yüreğinde bulmuş.

Yıllar hüzünle boyanmış
Aynalar kırgınmış güzelliklere hep saklamış
Bu yürek
Doğduğundan beri
Hep yalnızlığına ağlamış.

Silmek kazımak istemiş renkleri yüreğinden
Bahar rengi kalsın istemiş tek
Bir türlü denk gelmemiş ona
Issız kaldırımlarda aradığı ses
Kudurmuş köpek seslerinden korkmamış
Yine de çare olamamış
Kendi ayak izleri olmadan yürümek.

Yıllar yine hüzünle boyanmış
Hep sonbaharlar dökülmüş ağaçlardan
Sürünmüş sokaklarda yaprak yaprak
Bulut olmuş hüznünden kararıp
Aramış ayak seslerini
Köşe bucak ağlayarak.

İmrenmiş filizlerin kararlılığına
Bir türlü filiz olamamış
Bayrağını çekmiş sonunda göndere
Teslim olmuş
Çünkü bu yürek hâlâ
Kendi ayak izlerini bulamamış.

Turgut Uzdu

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.