Sessiz Şehir...
Şehre bir karartı çökmüş usuldan
Ne sesinden ürperir oldum, ne de rüzgarından Tenime dokunan o soğuk ayazında kaybolmuşken Bir de bakmışsın ki, yıllar silip atmış hayattan Bir başkent düşünür oldum her gece Islak yolları, serin havası, ıssız sokakları Ağlamak Ya da Bir tebessümün ardından kahkaha atmak Bu şehrin efsanesi belki de Ama unutmuş olsa gerek ki Biz ağlarken efsane olduk Gülüşümüz sadece bir endişe... |