Sır
kara bir duman dolandı
nefeslendi kuytu bir köşede tütse miydi tütmese mi karar veremedi önce titredi kendi kendine cesur olmalı duman dedi madem ateş yandı bu gizlilik de niye ama korktu yinede günlerce gecelerce tuttu nefesini içinde patladı patlayacaktı neredeyse dumansız ateşe bakıp gülümsedi muzipçe anahtar bende dedi varsın yansın yanabildiğince duman benim kim bilecek seni ben tütmedikçe derinden bir oh çekti kararını vermişti tütmeyecekti kapattı gözlerini önce sonra ağzını kilitledi kulakları zaten pek iyi işitmezdi gömdü kendini bile bile yedi kat yerin dibine yanan ateşi hiç kimse görüp de bilmesin diye Sezer Ergör Cülcüloğlu |