Akıl zincir gibi birbirine bağlı düşünceler
diğer halkaya el ele geçer
isimleri unuturdum eskiden
kodlamayı öğrendim ,başka bir isimle bağlamayı .
Yüzleri de unutuyorum artık ,yakın bildik yüzleri, şaşkın ifadelerle bakıyorlar
bu panik ölesiye korku ...... gülümseyerek saklanıyorum, unuttuklarımın arasına.
Aklımın uçurumlarında pamuktan ip atlarken sobeliyorum kendimi......
kucağımda tüm kelimeler ,karışmış birbirine ,yazsam elim yetişmiyor aklımdan geçene ,
bir yarış içimde düşen düşene, çelme takan kim biliyorum Söyleyecekken susuyorum.
kendimi duymayınca daha çok korkuyorum
Unutuyorum çocukluğumun geçtiği sokağa gitmeyi .
Evler bir birinin sırtına yaslanmamış ,
kapıları ters ,
merdiveni yok ,
kim olduğumun kaygısı yok ,
En kötüsü de sevdiğin birini hissedip ,
gülüşüne saklanıp, bir türlü hatırlayamamak, kaybolmak,unutmak .....
Demet Erdogdu


Bir kitabın sekizinci kez aynı sayfasını okumak gibi
saniyelik geçer ya insanın yüzünden ,
nereye konduracağını bilemediği gülüşler
Mahsun
dudağında ,dudağımdan kalma cigarasıyla
bitmesin bitsin solukları
kesik kekeme bir sessizlik
sessizlik dedim de
adını unuturdum yalnızlığın sen olmasan
yüzün eskimiş bir umut gibi neden ?
hayalinle sohbeti bırakmalıyım
kendinden söz et bana,
nasılsın ....
ömrün ki kendi ön bahçen
hangi gülü diktin de, gönlünce koklamadın sanki
izin verdiğin boy vermesine , kaç diken dolandı eteğine
bahçıvanı sen değil misin yoksa bahçenin ,
neyse...

Demet Erdogdu