İçimde küllediğim ayrılık
Hüzün sardı beni yine.
Gözlerim dalıp, dalıp gidiyor, içimdeki uzaklara Takılmışım peşine bir hayalin İstemeden. Gözlerim doluyor, küllediğim bu hayalin yüzünden. Gözlerimde, geçmişim. İçimi acıtıyor./İçimi hiç durmadan benim. Ve! Ağlamak geliyor, içimden. Yeniden içimde küllediğim, bir ayrılığın anısına. Unutmuştum oysa. Unutmuştum, yıllar öncesindeki yaşanmış olayı Şimdi bunu! Nereden getirdim, aklıma. Beni hüzünlendiren, beni her hatırladığımda ağlamaya zorlayan İçimde yıllardır küllemeye çalıştığım şu ayrılığı. Unutulmazmış anladım. Anıları her ne kadar küllesek, geri de bıraksak’ da Unutulmazmış. İçten, içten yanar dururmuş, insanoğlunun yufka yüreğinde Ve! Biri, deşiverse. Tutuşurmuş insanının içini saran ayrılık ateşi meğerse. 22 Ekim 2015-10-22 Ahmet Yüksel Şanlı er |