Yonika
Maria hilfer caddesindeki evimin,
iki gecelik kadını.
korkma, hatırlıyorum bak hala adini.




bir metroda görmüştüm ilk,
eve nasıl geldik hatırlamıyorum
ben kendimde değildim
sense, niye geldiğini hiç bir zaman bilemedin

Japonca bilmediğim bir dildi affet,
seninle hiç anadilinde sevişemedik.
bilirim,
kendi dilinde sevişmek bile çok farklıdır
oysa ikimizde biraz yarim, ikimizde almancaydık.


Yonika
en küçük adımlı kadınım
sen yürürken mesafeler nasılda uzardı
yüzünde bir telaşsızlık, bu nasıl bir sabırdı
sadakat hiç kimseye senin kadar yakışmadı
yüzünde eksiksiz bir tebessüm, sesinde hiç çıkmadı


ich liebe dich* soğuktu ve bana hep uzaktı
anlayabilseydin de seni seviyorum* diyebilseydim
kendi dilinde insan, bir başka sıcaktı




bulunduğumuz yer, bir pirinç tarlası değildi
ve çizmelerimizde gezinen, su yılanları da yoktu üstelik
ayaklarımız ısırılmış gibiydi, gitmek içinse ne aceleciydik
bunun anlamı neydi, hiç bir zaman bunu da bilemedik




Yonika
bakma öyle bana, acıtma içimi giderken
Hiroşima’ya bombaları ben dökmemiştim
Nagasaki ’deki çocukları da ben öldürmedim


Yonika, ben hiç cinayet bile islemedim
öldürdüğüm kadın ruhlarını saymazsan