Sağalmayan Yaralarım VarGün bitiyor Dumanı tüterken soğuk evlerin Ölgün ve titrek... Açlığı sınıyor çocukların sabrı Bacalardan yükseliyor yokluk denen melânet Bir yangına yürüyor anne telâşı O telâş ki; Varlıkta anlam, yoklukta ölümdür; bilinsin! ’Ne çaba, ne emek.. adı batsın hepsinin’ Derken bir baba... İflâhı sökülmüştü çoktan insanlığın Taş kesilen bir nesil, kendini eziyordu Bir baba kürürken ateşini hırçın kaldırımlara. Yüreğimiz soğuyor önce Yalanla besleniyor dilimiz Hainliğin rengi, bedeli yok kötülüğün Kifayet etmiyor hiçbir güzellik Çürüdüyse nabzın bir kere... Keyfe keder ölüyor kardeşlerim Keyfi, ’’kader’’biliyor çocuklarım Önce içine gömülen can’ları Toprak affetsin dilerim... Ekim/15 |