Üvey KaranlıkMavi bir sonsuzluğa yürüyordu kadın. Basamağı eksik kaldırımın Soğukluğunda emekliyordu Yeni başlangıçlara emeklerini dikerken. Vurmalı her çalgının en tiz sesi gibi Çınlıyordu hayalleri her nefesinde Hücrelerinin ayaklanmasıydı bu Huzurun gözleri, kalbinin ritminde. Yanlış bilirsiniz demir beyinli düşünceler Her soyunan gebe kalmaz bu hayatta Masumiyet; inkarsız, dolansız Emanet edilebiliyorsa eğer. Varın en afilli rengarenk yalanlarla bezeyin. Kelimeleri cümlelere Cümleleri denizlerce sel edin uğruna Üvey getireceğiniz karanlık bu kadına. Bir aidiyet öyküsü ilmek ilmek Aslında; Satır sonu tiresi gibi, Eksik kalmayacak bu masalda. |