MİRİMO
Mirimo, sözlerin zehirden acı
Ağızdan çıkınca yoktur ilacı Karşındaki bayan, keş değil, hacı! Bıçağını neden bende bilersin? Elinin yakamda; söyle; işi ne? Sürünü takmışsın bir de peşine Zebaniler girsin gece düşüne Ağarmasın yüzün; onmasın tersin Gözlerin kör olsun; tutulsun çenen Sırtından hiç eksik olmasın kenen Od ocağın sönsün; yıkılsın hanen Baykuşlar tünesin; ayı post sersin Dinime, dilime hakaret sende Çamurun tutmuyor, her ne desen de Fikrimde sabitim, istemesen de Benden ekmek çıkmaz; git; Allah versin! Çok cevizler gördük böyle, sen gibi Ağlayıp da döndü tamtakır cebi Karşına çıkarsa adamın dibi Kabuğun kırılır; ayvayı yersin Tuttuğun yol neyse, al; senin olsun! Sapıklığa varan ebet kahrolsun Her iki cihanda belâyı bulsun Tokat şaklayınca yaşın silersin Allah akıl vermiş; sence kâfi mi? Nefsine ram olan makbul sufi mi? Sence aklar şeytan, kurtlar safi mi? Ölçüyü kaçırma, “Ne yaptım?” dersin Şu dünya üç günlük, sana da kalmaz Kul hakkına giren; bil; iflah olmaz Aklını kullanan beddua almaz Huzur-u mahşerde aman dilersin Yazık; hiç mi ibret olmadı mezar? Omzunda melekler suçunu yazar Sevabın dökülür hep azar azar Ötede ağlarsın, burda gülersin Sen böyle devam et, aldat okuru Bulandır suları; kalmasın duru Dilerim Allah’tan; o kara, kuru Başın cehennemde göklere ersin Mücella Pakdemir XXX |