Kıyıya Vurdu Umut
Seni buldular çocuk.
Minnacık kolların yanında Ayacıkların yanyana, suyun bıraktığı gibi öylece. Gördük hepimiz Sustuk Kıyıya vurdu umut Annen baban sen ölme diye Kaçmıştı Savaşın ve zulmün elinden Sen ölme diye Sen büyü Sen iyi yaşa Hakettiğin gibi yaşa diye Hayal kurmuştu Vurdu kıyıya bu sabah Hayaller de O minicik bedenin de... Yuvarlacık başın saplı kuma Annenin göğsü olmalıydı bastırdığın oysa, Kimbilir nasıl ayırdı hoyrat bir dalga o kucaktan, Çığlıklar göklere nasıl yükseldi Kimsenin duymadığı Bağıramadın bile belki Genzine dolarken deniz Çok korktun mu çocuk Annenin sesini duydun mu? Kaybolduğunu hissettin mi? Seni buldular çocuk Biz Sustuk! Ciğer parçalayan masumiyetine Çaresiz suda salınan bedenine baktık Öfkelendik Suçladık Beddua ettik Yazdık çizdik Aşağıladık, sitem ettik Ama sustuk! Yine çok konuşup Bir şey söylemedik Çocuk seni buldular Biz ise kaybolduk Vicdanımızda, menfaatlerimizde İğrenç siyasetimizde Propaganda alışkanlığımızda Haklı çıkma çabamızda Kaybolduk gittik O minicik bedenini alıp ellerine Dört bir yana çektiler, "Sizin yüzünüzden" Dediler birbirlerine Oy, Saçının teline kıyamadığım, O güzel bedenini Savurdular etrafa Alsam seni koynuma Üşümüş minik gövdeni Isıtsam sıcağımla Gelir misin cana? Biz yaşıyorken bu yaşta Yapma çocuk nasıl ölürsün? Sen daha küçücüksün. 😢😢😢😢😢😢😢 |