şakaklarımda vurgun yemiş yılların sessizliği
terk edilen ömrümden bihaber suskunluğum
dilimde lal kalan iç sesimin çığırtkanlığı
ağlama ardımda bıraktığım dünlerim için
say ki avuçlarından dökülen bir avuç çakıl taşıyım



ruhsuz bir adamın diline doladığı bir yalansın belkide
belkide bir kadının yüreğinde tökezlediği sırlı bir yolsun
acının darma duman ettiği yılların ağırlığında ezilirsin belkide
haydi sıyır ruhundan yaz entarisini ömrün sonbahara yenik



ben her eylül yas tutarım yazın dizlerinin dibinde
suskunluğum o yüzdendir
ağustosa emanet sonbaharın beyaz öyküsünü anlatır..
saçıma değen sonbaharın göz yaşları
ertelenen düşlerin dökülen gözyaşlarıdır belkide
kim bilir kaç öykü yazarız biz seninle
kaç bahar erteleriz bilmeden
ve bu gece seni özledi sol yanım
sesini kokunu en çokta gülümsemeni
boş ver yağarsa yağsın ben seninle yaş almak için ölürüm


Mahmudiye Düzkaya