İki bin on beş mayısının yedisi saat 01:23 ( Seni seviyorum..)
Yalnızlığın en rütbeli olduğu anlar başladı.
Gece her zamanki gibi, aklıma gelmediğin anları tek tek toplayıp sermiş önüme..
Yine rahat yok gözlerime. Nasıl olsun ki?
Gözlerin gecemde, gece gözlerinde, ben ise yokum...

Hani şu ’’ Geceler kısaldı.. ’’ diyenler var ya, onlar halt etmişler.
Burada saliseler, dakikaların ağababası..
Burada sen yoksun..
Ve biri her gece gelip, tüm saatlerin pilini söküp atıyor..
Sen bilmiyorsun..

Saat 01:57 ( Seni hala seviyorum..)
Cümleler de geceye ayak uydurdu artık..
Ağır ağır geliyorlar kaleme..
Baksana, kaçı bir araya geldi şu saate kadar..Bilmiyorum...
Pek iyi değilim..acaba ölüyor muyum ağır ağır...
Tıpkı zaman gibi...
Tuhaf...
Ama yok, zaman gibi değilim ben...
Bildiğin gibiyim..

Zaman, asla hükmedilemeyecek kadar güçlü...
Ben öyle değilim...
İsminin baş harfi bile yetiyor, tüm varlığıma el koymaya..
VARLIĞIM, GÖZLERİNİN VARLIĞINA ARMAĞAN OLSUN.. ( sağol...)

Saat 02:23 ... ( Bak yine seni seviyorum..)
Aslında planlamıyorum bu karmaşık cümleleri yazmayı..
Öyle içimden gelenleri yazıyorum, geçenleri değil...
Yazdıklarım benden geçemeyenler...
Ben deli bir hancıyım..Sen ise tek yolcum...
Geçip gidelin çok oldu buralardan ama bende unuttuğun gülüşünü, bir gün gelip almanı bekliyorum...
Merak etme, emanetin emin ellerde..
Sırf sen geleceksin diye, Kimseleri güldürmüyorum içimde..
BENİM İÇİM DIŞIM SENSİN..

Saat...? Bilmiyorum.. ( Ama seni seviyorum..)
Göz kapaklarımın ihtiyar bir adam gibi yorgun olduğu dünleri özledim..
Uykuya hemencecik teslim olduğum günleri...
Şimdi göz kapaklarım, ölümüne direnen bir devrimci gibi...
Teslim olmak yok diyor ölene kadar...
Ama bir gün ölüm de gelecek, deli bir şairin şiiri bitene kadar..