ARAF
sokak çocukları bilir döşümün sızısını
arafta kalmanın delirten boşluğunu, ve ağlamayı! Gülmeyi öğreten olmadı acıyı ise her öğünde verdiler.... Şimdi kapı kapı geziyor olmam sevgimin yüceliğinden, ayyaş olmam onurumdandır! Tenine dokunamadığım her gece içindir kollarıma vurduğum kesikler..... şimdi bir yok oluş düşün; öldüğümde bile senin hegemonyanda yaşadığım....................... |