nasıl desem
kızlara yakışır şiirler yazmak istiyorum adamım
böyle naif, bilekleri ince, saçları ipek gibi şiirler
sonra aklıma büyücüler geliyor, cadılar ve zebaniler
saçı okşanası bir çocuk olmaya çalışıyorum
sonra aklıma deliler geliyor ve delirticiler
çocuklara benziyorsun adamım
kızları prenses yapan
vahşi ve yabani bir ota
kırılganlığını hatırlatan türden

evinin camlarına taş attığım doğrudur evet
çünkü zillerini öğretmediler
taşlar bumerang.. kaşım yarılıyor.. bozuk atıyorum..
sağlamını öğretmediler..
bodrum katına gel
seni seveyim diyen bir amcayla
hevesle karanlığa inen
bahtsız bir çocuğum
sevmeyi öğretmediler
yaşlı amcalara benziyorsun adamım
seveceğim deyip
bodrum katına indiren türden

elimde bir su tabancası ile
koruyorum sana karşı kendimi
malum hayat bu dersimi aldım
öyle ya saf değil uyanığım
yine de sapan canını fazla yakar diye bıraktım
borudan üflenen iğneli kağıtlarımı da attım
yani sana özel az buçuk silahsızlandım
çünkü sen ne zaman silahı sana doğrultsam
başımı okşayacak adamlara benziyordun adamım
benimle ıslanacak türden

ama hayat bu ya..
korkuyorum birgün..
karanlıkta siliuetin..
vahşice gidecek gibisin.
can havliyle elim cebimde
çıkarıyorum tabancamı
yaralı bir köpek gibi
fışkırıtıcam şarjörden salyalarımı

ahh işte ilerlet tam orası..
mermilerin sivri uçlarıyla içimdesin
hızlısın, cabbarsın ve çeviksin..
duellonun galibisin sevgilim
ve fakat.. su tabancalı bir çocuk için
pek de adil değilsin

velhasıl kelam..
annesi ile evde ölü bulunmuş
bir kadın olacağımı biliyordum
"ölüsü değil,
bulunması şaşırttı bizi"
diyecekler arkamdan
içimdeki çocuk mezarlığından
sürüler halinde üzerime doğru koşan
bir mahşer yerinde buluyorum kendimi
biri üç yaşında terkedilmiş
biri beş yaşında gasp edilmiş
biri sevmiş heba edilmiş
biri bir adama hibe edilmiş
biri otuz yaşında recm edilmiş
hepsi benim yarı ölülerimdir
eteklerime asılan benim delilerimdir
artık her gece
bodrum katına indirirler beni
şairliğe karşı rehin bırakırım kendimi
iyi kızlar şiir yazmaz adamım
ellerini kirletecek türden