Kavgam
Karanlıkta tökezler lisanı kör olanlar
Gün doğsa yüzüne, kurur dudaklar Yapmacık kahkahaların perdesine bürünmüşler Beden gazi, kalp şehit ,ruh arafta... Ben kurumuş topraklarda yeşerdim Adım Çolak ,soyadım yokluktur benim Bu yüzden hüzünlüdür türküler bende Ellerim nasır ,topuğum çatlaktır benim... Sanılmasına büyük hayallerin süslü beşiğinde büyüyorum Bir umut geniş bir bahçenin yalın ayak toprağında koşuyorum Gölgesi düşmüş hanemin kucağında, içerken çayımi Ellimde bir romanın son mısraları ve taze domates kokusu Kabir de definetmiş umutlar ,çağırıyor bedenimi Ruhum amade bu arzuya Zaten kalp kefen giymiş bu beşeriyata İklimler kaprisli camlar ardında |