ardından...
ne zaman sayfana gelsem
yıllar önce içime gömdüklerimi anımsıyor gibiyim.. üstünü örttüğüm ama bir turlu örtbas edemedigim gunahlarım seni tanıyor olacak kadar sanslıydım ve seni kaybedecek kadar sanssız gecen bayram yazamadıgım izin üzgünüm aklımdan cıktıysan namerdim gelip bir buket cicek bırakamadım belki mezarına ama bilirsin beni yapamadıklarımı yazabilecek kadar cesurum hala cok konusup cabuk susacak kadar korkak... hala aklı basında bir adam gibi her sabah kalkıp işe gidişlerim ve yüzüne guluşlerim insanların kanatırken icime, içimdeki yaraları simdi sayfana gelip bir kösesine yazıyor olmak ne buyuk bahtiyarlık okuyorsun dimi hala kimbilir belki de duymussundur gecenin bir yarısı uyanıp nasıl seni sayıkladıgımı.. bir turlu kapanmasın diyemi yaraları ortasından kırılır kalbe saplanan ok ve icinde kalır bir parcası gecen her yıl derine iner büyür ha büyür acısı.... |
Ve...
Sevgi, minnet, sadâkatle anarız gidenlerimizi bitimsiz hasretlerde.
Kimi ana/baba, kimi eş, kimisi de evlâttır özlemlerimiz.
Paylaşırız hislerimiz, ağlar içimize, gülüp anıların en güzellerine, biliriz yalnız değiliz, kimsecikler bilmese de.
Işıklar içinde olsunlar.
Sevgi yüklü saygılarımla.