Birdem
karanlıktı gece her zamanki gibi
korkuyordu yine çocuklar kaldırımlar yalnızlaşmıştı ölmüştü gün! ve karanlık tabutta canlıydı insan... soğuktu gece ayrılıktan esiyordu rüzgar acıların emzirdiği çocukların, yanaklarında üşüyordu gözyaşları herşey yok olmuştu birdem kaybolmuştu güneş, mavi gökyüzünde kanat sesleri... yalnızdı insan ölmüştü gün ve karanlık tabutta canlıydı insan! |