İnsan doğmak yetmiyor
Bağıra çağıra dünyaya gelmek
Ve çığlık
Bir bebekte güzel
Dünyaya merhaba derken...


Kalemden sızan mürekkep lekesi
Bulaşsın parmaklarımıza
Kan değil...
Eller can alıp,vicdan sustuğunda
Bir çağ can çekişir
Vakti gelmemiş
Takvim yapraklarında...

İnsan olabilmek sancısı
Ne kadar zor olsa da
Eyvallah der çekeriz
Nefse inat
Nefes aldığımızca...

Aç gözlü olacağımıza
Gözümüzü açmak sevdasındayız
İnsan tarafımıza...

İnsan kalabilmek!
Bunca zebani arasında
İmkansıza yakın olsa da
Biz hiç korkmadan geçeriz
Karanlıkların kayalıklarından
Beyaz yüreklerimizin ışığıyla...

Ayağımızı kaydırsalar ne çıkar
Uçurum kenarında büyütük
Umutlarımızı ve kanatlarımızı
Onlar düşer
Biz güleriz
İnsan kalmışlığımızla...



Esra TÜRKER KONUK - İNSAN KALMA SANATI - 22 Temmuz- İkibinonbeş