ben
ve
ben
oturmuşuz
gecenin
bir
köşesine
dinliyoruz sessizliğin
gül kokulu nağmelerini..
ne
eylersin
be
can
yoklukta
ki
seni,
karış karış hüzünlenmiş
suratın çehresini..
der
gibi,
çivilenmiş mazi de arama geleceği..
kan ter içinde kalmış
zaman
çerçevesi..
hoş geldin diyemiyor umut
yüzü yok gibi
sanki..
yoktur
kalbin hizası
atmıyorsa yürek..
bir arpa boyu yol almakta
mucize
artık..
çoktan kalkmış kara tren
görebilirsin ancak duman tanelerini..
mirası
boğuk boğuk
gözlerde
ki
nemi..
ben
ve
ben
karalığın
dostu ve arkadaşı
bir kulp bulmaya
gerek
yok
saklamak için
yalnızlığı
varken sensizliğin nabzı
mesafelerin
gazabı..
ben
ve
ben
çömelmişiz..
gelecek mi diye kalkma zamanı
aklımıza gelmiyor
hiç,
kolay değil
oynarken gecenin bu saatin de
senaryoda
ki
kendimizi...

(Berlin,20.07.2015)

Talat Özgen