Üzüm yaprağı kadar değerin yok iki gözümŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiir Manisa’da gündeliği bir buçuk liradan üzün yaprağı toplamaya
giderken yolda trafik kazası geçiren tüm emekçi kadınlara adanmıştır... Seni sorsam seni/ Ay bakışlı turaçlara yemin Bir yüreğe sarılırken kinim Bu yazlar çilekeş kadınların Ayağında pranga misali/ Sözcüklere asıldığı Zaman güftesi… Oysa! Nasır bağlamış Yürek başlarının Sonuna yaklaşıyor Yarga olmuş kan Revan gülüşlere Nikâhlı ölüm/ Ülkemin; Kurağa kesmiş baldırlarında Çomak sokuldu kadınlığıma Bir arı gibi çiçeklediğim/ Nakışlarımı gözler kemirdi Bal çaldınız kaderime Balçık ellerinizin İç ayasıyla… Söndü! Avurduma biriken Feryat yaşları/ Kurudu bu çeşme Üstü duvaklanmış Ve gözeleri oyulmuş Muradımın salası… Sevme; Yüreğine alıp saçlarımı Tenimde özgür kuşlar duası Ahretliğim zamandır/ Köle ruhumun Yamaçlarında/ Ekmeğe terim aktı Sac başlarında/ Kömbeler kabardı Dudaklarımda… Soğuk ayransın kadın Gece cefalarında rakıya Karışır tenin duvarlarda “Üşengeç yerlerimi sarın utanç kalelerinizle Bir üzüm yaprağı yeter üryanıma iki gözüm” tekrar şiirin derin sularında olmak günün gerdanına şiir asmak mutlu etti beni, öncelikle sayfa yönetimine ve tüm şiir sever dostlarıma sevgi ve saygılarımla... |
Selam ve dua ile kalın sağlıcakla...