sensiz iki dakika duramayan ben
sessiz iki ay kaldım
hemde sensiz...
hemde nedensiz...

bilmiyprum daha kaç iki ay
kaç iki yıl gececek
belkide sana göre bir ömür geçecek
düşünsene bu deli güneş gözlusunden vazgececek

nedensiz sensız sessızce vazmıgecmek
gecılırmı senden caremıdır
eger care vazgecmek ise
en buyuk caresız bu deli degılmıdır

her telefon sesınde yurekte bır sızı
belkıde bır umut ışığı
anlasana be artık yezidin kızı
neylesin bu çaresiz sensiz kışı yazı

ayrılık bu değilmi
dinlemezki yazı kışı
ama asıl zor olan
ayrılıktakı keşkelerın varlığı

keşke hic bır sey boyle olmasaydı
keşke üzülmeseydik dıyen sen
keşke geri donsen
keşke ayrılmasaydık diyen ben

sen benden habersız
ben sensız kımsesız
gel gelde gor işte
senın delin nasıl da caresız

oturuyorum sen kalkıyorum sen
ağlıyorum sen guluyorum sen
uykumda sen yastıgımda sen
sen...sen...sen...

ah be güneş gözlüm
sen degılmıydın aşk zıtlıkların uyumudur dıyen
bak hala zıtlıklarla doluyum degılmı ben
evet hala doluyum eşsız hayalınle ben

öyle yada boyle cıkmıyorsunkı aklımdan
bazen yagmurlu gecedekı sokak lambası
bazen ise eskı evın anılarla dolu hatırası
daha bunlar benı yaralayanların bır kaçı

güneş gözlerinde hayat buldugum sevdıgım
adı gibi tek gonlu gıbı saf olan ELIFIM
soylesene ne zamn bıtecek bu hasret
’’sabret o zamn delı gonul sabret’’

dolaşıyorum bilmedigim sokaklarda şuursuzca
evet senı arıyorum bu sokaklarda hesapsızca
bılıyorum bır tek senı sevecegım yalnızca
donsene artık gunes gozlum donsene

sana bu şiirimin son kıtasıdır
ama asıl son olacak bendekı hasret sancısıdır...
....
.... dönnnnnn