Bana bir ’ve’ kadar uzak olduğunu düşünürdüm

sen ve ben...

İşte bu yüzdendi biz olma çabası.

Bu çabanın içinde sen,

seni sen yapan herşeyinle vardın artık;

ben, beni biliyordum zaten.

Seni tanıdığım ölçüde sen sen oluyordun

ve tanıdıkça seni büyüksedim içimdekini.

Sonra, çölleşmiş yüreğimde bir kaktüs oluyordun

yüreğimdeki susuzluğa çare olan.

Bezen sen isimli bir yıldız karanlığımı aydınlatan;

gündüzümde sadece görmek isteyenlerin görebildiği kamerim oluyordun oluyordun,

hem de dolunay haliyle; yani farkındaydım ben senin.

Velhasıl ne kadar aydınlık varsa evrende,

adından geçiyordu

ve sen her geçen gün büyüyordun yüreğimde,

herşeye rağmen...

Yüreğim bendim,yüreğimdeki de sen

yani sen ve ben

yani biz...

vakitsiz, sorgusuz bir gelişti seninkisi!

sen dışında herşeyin farkındayken,

tek bir soruyla giriverdin yüreğime...

Sonra,yüzlerimizde on iki başarısı mutluluğu

ardından var oluş mücdelemiz...

Her bir bedende var olmaya çalışan iki ayrı yürek

Artık yarım sol yanımdın

Artık seni sen yapan şey değil,

beni ben yapanlar değildi bizi bize yaklaştıran.

Artık bizi biz yapan şey vardı;

Sevgimiz!

Başlangıcımız, içimizdekini bitirmek için değil

büyütmek içindi,

ve zamanı dikenlerimizin törpüsü diye seçtik

o olmadığını düşündüğümüz dikenlerimizin.

yoktu bizde zaman diye bir şey biz bizimleyken.

Madem emek istiyordu sevgi büyümek için,

büyütecektik onu.

Bir kere uzatılan el tutulduysa bırakılmayacaktı.

törpü diye seçilen, bizde olamayan zaman

gübre oldu dikenlerimize

Bırakılmayacağı söylenen eller

daha tutulmadan bırakıldı!

Zıtlar var edermiş birbirini

geceyle gündüz,aşkla nefret, sen ve ben gibi

ama var oluş mücadelemizde bile var edememişiz bizi

var diyememişiz!

Oysa ne kadar da zıttık ve

bir o kadar da eştik birbirimize!

Yaşantımız, sevgiye özlemle eşti

özlemlerden öteye adımlar kilitlendi.

Hiçbir şey sonsuz değildi

ve herşey başladığı yerde son bulurdu

başladığımız yerdeyiz şimdi...

di’li geçmiş zamanlarda yaşarken sanırım

sanılardan öteye geçemedik.

Bu yüzdendi içimizden taşan özlem volkanları...

ne sen beni seviyor-dun ne de ben seni,

içimizdeki, var olduğunu sandığımız

aşk isimli bir sanıymış

aşk isimli bir kurşun!

ve acıtırmış iyileşince kurşun yarası!

canım acıyor şimdi...

unutuyorum ben seni

ve kim bilir belki unutmuşumdur!

Her ayrılık, kopan her parça iz bırakır

şimdi üreğimde koca bir iz var!

ve aklımda tek şey;

Biz,birbirimize çarpılmış birler değilmişiz

Biz,birbirimizin toplamından başka bir şey değiliz.

sen ve ben...

şimdi,

bana bir ’ve’ kadar uzak olduğunu düşünüyorum

bana bir yıldız kadar yakın!

şimdi, savaşımdam galip gelen yanlış anlaşılmalar!

yani yokmuş

BİZ diye bir şey...................................