Ayrılık demleri
masmaviydi deniz
eskimez güzelliğiyle İstanbul rüzgar topluyordu yedi tepe vicdanlı değildi uğradığım acı elimde değil yuva kurdum uçurumlara martıların kıskançlığı geçmiyor eşsiz hatıralarımı tutuyor iskeleler rahat değilim ey şehir vakitsiz geldi dönüşsüz ayrılık en sonunda bütün vedaları yaşadım ben mutluluğu aramaya çıkmayacağım eğilmiş söğüt ağaçlarına benzemeyeceğim rüyalara kapalı kalbimi de saklayacağım vuslata kaç dakikam kaldı ekledim kendimi takvimlere, esirim kıyametime....... mustafa kaya |