AMAN AMANkuru gürültü benimkisi ne asarım dil sokan dilleri kökünden ne et için keserim bir yavru ceylanı hayallerime kıymaktan başka bir icraatım yok vesselam. döşediğim sevgi kaldırımları soğuk evimin kapısında son buldu ilerisi Allaha kalmış derken tek tek söküldüler ezildiler her ayak kirli her ayak ’ben’ demekten yorgun üzdüler beni. us/umda yar öyküsü son satırlarında heyecanım dorukta nasıl bitecek diye titriyor elim aman dilemedim dilemeyeceğim. kör bir testereymiş sevda bilemedim ben k/açtıkça sol/umu kesti biçti doğradı onarılmaz hata zincirleri bileklerimde mahkum etti geleceğimi. duvarlara kerttiğim yalnız yar/in baş harfi mendilimin ucunda dudak kenarında kan tadı tükürsem t/adı taze. artık gücümün son demleri şarkılara küstüm gözün aydın sevdiğim aman aman demeden bıçak sol/a sürüldü sevdamın boynu bükük ihrama büründü. Ayvazım DENİZ |