ölüm kadar gerçekkızıla boyanmış şehrin yorgun kalabalığında bir şehir kadar yalnızım sensiz ve sana dair derin maviliğimde son kez yüzdürüyorum gülüşlerini oysa gamzelerinden kana kana içmiştim hayatın her zerresini ne çok şiirler astım gecelerimin karanlığına ve kuraklarıma ne çok sen yazdım bir bilsen nice med cezirlerim oldu çöllerimin koynunda ama hiç açmadı gözlerindeki menekşeler oysa ne çok sen yağdırmıştım düşlerime kalemimin ucunda hep sen sen ki bana son nefesim kadar yakın ölüm kadar gerçek korkmuyorum yakın yıldızsız gecelerimi şiirlerimi ve tutsak düşlerimi hasretinle büyüttüğüm fırtınalara savurun küllerimi... ilhanaşıcı/haziranikibindokuz |