kimsenin umrunda değilsin gönlüm bırak çek git
aldırmıyorlar bak göz yaşlarına akıyor seller gibi
dilin söylemiyor ama içerin çok sitemli günlüm
bazen sessizce gitmek gerek kimseye görünmeden

değermiydi bu kadar çileye boşuna yaktın kendini
dur dedim gönlüm dinlemedin beni heder ettinler seni
ne oldu çektiğin ıstıraba değdimi o sefasında keyfinde
yan ateşlerde deli ol divane ol ama bu defa akıllı ol

bazen sessizce gitmek gerek kimseye görünmeden
her sevdiğin özelin oldu huzurun gitti yüzün soldu
hep umut ettin boşa çıktı naçarsın be çaresin gönül
dedim ya gönül bazen sessizce çekip gitmek gerek


dostun yalan akraban çıyan sevdiklerin yılan
beklentin nedir bilemedim bu fani dünyadan
boşver gönül sal kendini avare ol divane ol
ama dinle beni git tozuna bile ulaşamasınlar




adem karagöz