....


Kimbilir belki
maziden bize kalacak son anı
dudağımdan kaleme düşen son iz
yüreğimden dökülen beceriksiz bir sızı



esrik bir fırtınaya kapılır
sökülür bizi bize bağlayan kökler
tek tek eksilir tutunduğumuz daldaki düşler
ayrılık makamı elvedalar besteler


melodiler isminin harfine değindiğinde
ras gele sesim sesimde uçuşur o vakitlerde
İçimden güvercinler kanat çırpar şehrine



yanık bir ezgi tutuşur dilime izdüşümüyle
bir çivi misali sökülür sözler yerinden
bir ayrılık şarkısı çalınırken
her notası üşür kavuşmalara
henüz oyun bitmeden kapanır gözlerin perdesi



dilimde yarım kalmış bir nakaratın hüzünlü ezgisi
yüreğimde özlemimle çığlıklanan matem karası izler
dizilir yürek yaramın kabuklarına acılarım
vedalara yumulur gözlerim


haykırır dudaklar olabildiğince
bir hasret melodisini
düş’ün bir eserin notaları çizilir
biten bir aşk geçmişe fügüranlık eder

yazdıkca mechule gitmiş bir sevgiliyi kağıda
her cümle buğulanır özlem yağmuruna
sağanak halinde harf harf düşer sayfalara


tükenişe esir yolculuk başlar
günahın dilinden süzülen
pişmanlığın bedeli düştükçe yüreğe


usulca değinir bam teline
sonsuzluk ayazı ayrılık yağarken
inceden inceye bu şehre

....



Meltem KINIC


Şiirime sesiyle hayat veren değerli arkadaşım Emre Özkan’a en kalbi teşekkürlerimle...