Vakit doldu demek gidiyorsun.
Hatıraları bir köşeye atıp gidiyorsun.
Hayalleri yüzüstü bırakıp boynumu büküyorsun.
Git demekten başka çare bırakmıyorsun.
Ben’sizliğe çıkan yolların açık olsun.

Sen giderken gözlerimden düşen her bir damla yokluğunun üzerine yağdı
Sel oldum aktıkça aktım.
Bulutlar kıskandı gözyaşlarımı
Ağıtlar yaktım sana dönüp bakmadın.
Sen giderken gözlerim değildi ağlayan.
Hani umursamadığın Her defasında seni seviyorum diye haykıran
Yüreğim vardı ya işte oydu ağlayan.

Eğer gitmeseydin Dört mevsim olurdum sana.
Baharda açar yazın yeşerir hazanda solmaz kışın üşümezdim.
Oysa sen baharı yaşatmadan hazanı yaşattın bana
sensizliğe üşüdüm yeşermeden soldum
Nefes alayım derken nefessiz kaldım.
Boynu bükük darağacına asıldım.

Gitmeseydin sana sonsuz bir mutluluk sunacaktım.
Senden başka hayali olmayan düşlerimi anlatacaktım.
Geçmişi silip geleceğe el ele koşacaktık.
Şimdi bunları duyduktan sonra
dönsen ne yazar dönmesen ne.?
Ne anlamı kalır sensiz bu dünyanın.
Acı gerçekler işte karşında.
Ayrılığı tut şimdi neresinden tutabilirsen.
Göm beni şimdi yüreğine gömebilir’sen.

Emre ÖZKAN