Zaman Amansız AcımBir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına Ötenazi isteyen sanrılar çırpınıyor kanadı kırık bir kuşun gök tavanında Mavi uyuşmuş ellerimin hazan mevsiminde Çizemem tuvale bahar muştularını Ve bir gün öncenin telaşları yağar Hazan ikliminin son perdesinde Islak sarı bir hüzün düşer şakaklarıma Solmuş güller gibi dökülür yapraklarım Bir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına Öyle ki yoksulluk sinmiş göbek bağıyla lehçesidir kesilen umutları Yırtılan zamanın nasır tutmuş acısı inletir afakı Bir kaç kere gördüğün yalan yüzlü baharlara aldırma Gönül bu saltanatı bozuk düzene sen mi dur diyeceksin Vay ki benden öte bir şey var Mazinin külleri akşamın göçüş’üne ağıt yakar AŞK bu zamanın kabuklarını soyup Libası yırtık hayalleri yıkan inanılmaz bir oyun En yakın yalnızlık yakışır kimsesizliğime Bir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına Ağlamayı unutmuş kurak şimdi s/özlerimin şiiri Nuray Ayhan... |