ÖMRÜMÜN KADINI
Ne rüyalarımdan gitmekden vazgeçtin
Ne de yokluğunla imtihan etmekden Adınla yaşıyorum her günümü Her nefesim Gülceyi zikrediyor Benim için dökülen gözyaşların arşı titretiyor Sesin can veriyor toprağa Can buluyorum hasretinde Hasretin ve yokluğunun dikenleri batıyor ellerime Şiirlerim gül tenini övüyor satırlara Kalemler adını yazmaya haya ediyor Hayalini kurmak bile paha biçilmez asla Sen benim 17 yıllık ömrüme bahar oldun Açtı yüzümde çiçekler Gül yüzünü gören bu garip Şakıyan bir bülbüle döndü ve Hiçbir ezgi tarif edemedi sesini |