Balıklı Yaylası’ndayım
karavanda ilk gecem.
bir yanımda gaz lambası yanıyor
bir yanımda Aşık Veysel çalıyor
dostlar beni hatırlasın...

pardon numaran neydi? unuttum.
nasıl da alışmıştım o sonbahar kokuna
sen gittin ya bak şimdi
gökyüzü ağlıyor, toprak kokmuyor.

ah be sevdiğim!
kavga ediyoruz,
sığamadık bir koltuğa
prova değildi ki hayat
mutlu olmam da şartlara değil
sana bağlıydı zaten
anı yaşayıp
yağmurdan sonra eve koşmak gibi...

yaslamıştın ya hani başını omuzuma
o gün bu gün sol omuzum bir garip
çay bile unutulduğunda soğuyor ...
anlatabildim mi?

ey çok bilmiş hayat!
gündüze çare bulamayınca,
geceyi bekleyen yalnızlığım
mutlu yarınlar vardı da biz mi görmedik.
bu yol bir su kadar yalın
tükenmez kalemin bittiğine inanmayıp
ucuna hohlayan umut dolu biriydim.
ah be yıllar
neleri çalmadınız ki elimden

git demekle gidilmiyor ki
nereye olursa olsun...
ya yolun sonu geliyor
ya pişmanlık sarıyor tüm benliğimi
yoruldum artık
bıraksınlar beni
ne halim varsa göreyim.

bugün hava güzel
hoşçakalın ...
dostlar beni hatırlasın...