Dilinde türküsü, elinde sazı,
Yurdu karış karış gezdi Veysel’im.
Bilmedi sitemi, etmedi nazı,
Aşkın deryasında yüzdü Veysel’im.

Bakmaz dedi ecel yaşlıya gence,
Bir yola çıktı ki uzun ve ince,
Nefsini öldürdü ölmeden önce,
Kibiri bağrında ezdi Veysel’im.

Sanma bizler gibi kördü, sağırdı,
Topraktan sevecen, taştan ağırdı,
Deyişler söyledi, türkü çağırdı,
Nağmeyi tellere dizdi Veysel’im.

Gönlünde sıcacık bir dünya kurdu,
Yanyana gezdirdi koyunla, kurdu,
İnsanlık uğruna aklını yordu,
Hayatın sırrını çözdü Veysel’im.

Sokmadı kalbine nefreti, kini,
Ayırmadı hiç bir mezhebi, dini,
Rehber kabul etti ilimi, feni,
Gerçeğin özünü sezdi Veysel’im.

Örnek aldı O’nu Türk’ün her ferdi,
Mustafa Kemal’i candan severdi,
Ölünce Ata’sı katlandı derdi,
Ardından ağıtlar yazdı Veysel’im.

Derinden bağlıydı Cumhuriyete,
Yürekten seslendi yüce millete,
Ayrılık düşürür dedi zillete,
Birliğin yolunu çizdi Veysel’im.

Düşüncede laik, özde demokrat,
Böyle olur dedi güzel bir hayat,
Dilinden döküldü, türlü hakikat,
Manayı mantıktan süzdü Veysel’im.

Sesiyle doldurdu koca bir çağı,
Sığar mı mezara Sivas’ın dağı,
Kucaklarken yari kara toprağı,
Rasim’i ağlattı üzdü Veysel’im.