akşam olur hüzün çöker üzerime
boş odamın çatlamış sıvları yarenlik eder bana
her akşam radyoda
yar de yar türküsü hüzam hüzam çalar saati gelince
dinledikçe
bir yanım yetim bir yanım öksüz kalır,yar sen gelmeyince


de yar yar,de yar yar
lâl feryatlar sıkışıyor geçe’nin mengene’sine
zaman susar kendi içerisinde
bütün hicranı yüreğime çöküyor bu koca şehrin
zaman bir sineğin göz bebeğine sıkışyor adeta
geceme zifir basıyor gün aydınlanıyor,yar sen gelmeyince


de yar,de yar
mavi kalemde katran edasında mürekep dökülür sayfaya
an bir şair’in iç yangınına şahit olur o ara
her dize bir parça tuz basar kanayan yaranın üzerine
bir şair’in iç yangını sayfaya dökülünce
yaralarım demlenir kendi içerisinde, yar sen gelmeyince


de yar yar,de yar yar
tatlı hayalleri ucube gerçek bozar daima
mutluluk anka tapınaklarında yenilmiş onurlu bir savaşçı gibi
intihar eder gurur içerisinde
kayb edenin mecaali tükenir direnci kırılır
ben hep kayb eden oluyorum,yar sen gelmeyince


Mehmet Kılıçel