Yar sen gelmeyince
akşam olur hüzün çöker üzerime
boş odamın çatlamış sıvları yarenlik eder bana her akşam radyoda yar de yar türküsü hüzam hüzam çalar saati gelince dinledikçe bir yanım yetim bir yanım öksüz kalır,yar sen gelmeyince de yar yar,de yar yar lâl feryatlar sıkışıyor geçe’nin mengene’sine zaman susar kendi içerisinde bütün hicranı yüreğime çöküyor bu koca şehrin zaman bir sineğin göz bebeğine sıkışyor adeta geceme zifir basıyor gün aydınlanıyor,yar sen gelmeyince de yar,de yar mavi kalemde katran edasında mürekep dökülür sayfaya an bir şair’in iç yangınına şahit olur o ara her dize bir parça tuz basar kanayan yaranın üzerine bir şair’in iç yangını sayfaya dökülünce yaralarım demlenir kendi içerisinde, yar sen gelmeyince de yar yar,de yar yar tatlı hayalleri ucube gerçek bozar daima mutluluk anka tapınaklarında yenilmiş onurlu bir savaşçı gibi intihar eder gurur içerisinde kayb edenin mecaali tükenir direnci kırılır ben hep kayb eden oluyorum,yar sen gelmeyince Mehmet Kılıçel |