“-Odanın bir köşesinde hınzırca bize bakıyordu
davetkar kokular saçıyordu cevizden yapılma sandık
içinde sakladıkları ile…
bazen de kendisini suçlu hissedermişçesine üzgün ve mağrur.
kapağını açmaya çalışırdık
üvey anam

“-ellemeyin sakın açmayın geberdirim sizi” der
sandığın kilidini ,
şalvarının içinde olan ayrı cebine koyardı
bizi daha bir merak sarardı.
kardeşim…

“-abla hadi aç kapağı analığımız yine kuruyemiş meyve sakladı” dedi
ama hayatımız gibi o sandıkta bir üvey ananın elindeydi
bir umutla köşe bucak anahtar arardık ama nafile
bir gün banyo yapmak için şalvarını dışarıda unutmuş
anahtarı gizlice almış
ne varsa aşırmıştık sandıktan
ama değmişti, bir günlük beylik bizimdi,
yediğimiz dayağa rağmen”…
yokluk değildi bizi üzen 
çocukluğumuzun elimizden alınmasıydı
büyüyorduk

genç kızlar köyde çeyiz sandıkları ile
hava atarken
benim saklayacak bir iğne oyası çeyizim bile yoktu
hatta çocuk yaşıma bakmadan evlendirildiğimde ,
kayın validemin kullanılmış karyola takımlarını sermişler di gelin yengeleri karyolaya..

başın uzansa göklere değecek bulutlarla sarmaş dolaş olduğumuz
yayla köylerinde 
haziran, temmuz’a kadar meyve vermezdi ağaçlar
ya kar kış demeden babam ile dedem
at arabası, yada eşekle
kasabaya gidilip alınırdı
sebze meyve ve evin ihtiyaçları,
yada, yada?...

devam edecek

Aliye Uyanık/ BOZOK KIZI
21.04.2015/ GEBZE