Dost edindim kendime işte sevdim gitti
Upuzun paslı hançer gibi yalnızlığı.
Maviyle harmanladım işte sildim gitti
Ahtapot gibi saran koyu karanlığı.
Yaratan’dan utandım da afettim gitti..



Kin ile riya dolmuş bozulmuş düzeni
Bülbülüme eziyet gülde ki dikeni
içimde gizli kalmış suçladığım beni
Haksız yere suçlayıp zulüm de edeni
Yaratan’dan utandım da affettim gitti..


Yollarıma serilen, ki dil taşlarını
Olmayan umudumun uzun saçlarını
Ve gök kubbemin kızgın çatık kaşlarını
Ki -nasıl, niye, neden, niçin? vahlarını
Yaratan’dan utandım da affettim gitti..


Karlı dağın başında derdim deste deste
Benden uzak gülüşüm orda bir kafeste
Dostta düşman karışmış zevkinde aheste
Gözlerimi kapadım bir soluk nefeste
Yaratan’dan utandım da affettim gitti..


Apsuva..İnci..