Yorgun gözlerimde vurgun hasretin
günden güne sensizliğe kahrettim

her yer karanlık şehir gözlerimden düşüyor
adın alev alev yüreğimi yakıyor

mozart’tan arda kalan derme çatma bir şehir
gözlerimden gözlerine akıyor nehir

ismin nağme nağme düşerken dudaklarımda
geceler karanlık senden kalan hüzün var yanaklarımda

şehir uykuda gözlerim yorgun
dert açı keder çekilmez birgün

yüreğim feryat ederken yüreğine amade
olur dediğimiz şeyler olmaz şahane

şehirin üstüne düşen kara bir leke seni ben den çalıyor
mozart nameleri içimde kesilen; parça parça düşüyor

hasretin vurur beni bedenim sancılanır
sanki ruhum seninle durmadan kamçılanır

parçalara bölündüm düşerken sözlerimde
hüzünlere boyandım bu şehrin gözlerinde

ele avuca sığmaz yutar beni bu şehir
sensiz çoktan kurudu akmıyor artık nehir

ağlamaklı bu gözler hüzün saçar her gece
adını haykırdıkça sen düştün hece hece

hasretin çeke çeke oldum ihtiyar
bu şehir sensiz çekilmez oldu ey yâr .......................................





Şiir YARALI_34