Ben bir deli çocuk sevdim seni güzel kadın...
Öyle bir sabahta çıktın ki karsıma mümkünmüydü aksi acaba...




Bende geçmiştim tercihli tercihsiz bir çok yoldan
Çok defalar yabancılaşmıştım uyandığımda yatağımın diğer ucuna...


Aynadaki bakışlarıma sokağıma en sevdiğim dostlarıma...


Çok yürüdüm sessiz isyanlarla insanlar arasında
Hiç tanımadığım adamlara küfürler savururken
İki kadından birini yalancı diye suçladığımda
Çok yürüdüm kaçtım aynı acıların şaşkınlıklarıyla...


Ben sana ne acılar anlatmadım acılarını gözlerinden okuduğumda...



Daha o sabah anlamıştım pişman oluşlarını
Kaybedişlerine sessiz sedasız ağlayışlarını
Yanlız bırakılmışlığını özgüvensizliğini yitikliğini
Kendi sözlerinde içten içe ezilişlerini
Daha o sabah anlamıştım hissetmiştim
Çünkü seni görür görmez sevmiştim
Belliki sen benim kaderimdin...


Seni ilk sevdiğim anda yakmıştım ruhumun kuruyan otlarını
Senin gönlünde yeniden yeşillenmeye başlamalıydım...


Ve çektim kuşaklarımı kınından
Düştüğün diplere uzandım anlamadın..
Gözlerine adadım taa gözbebeklerimin gülüşlerini
Kendi hatalarından kendin arınamadın
Aşk’ını bileklerime kalkan yaptım olmadık anlarda ellerimi bıraktın

Avuçladım gururlarımı yüreğimin en içerisinden
Eteklerinin ucuna bağladım sevmiyorsun diye ağladın...


Ben seni yanıma öyle yakıştırdım ki yakışmıyorum diye hüzünler takındın
Hüznüne gözlerimin yaşını akıttım ıslak mendillerle kuruladın...

Ve en sonunda dayanamadım seni odamıza kollarımda taşıdım
Yüzünü pırıl pırıl bir gelinliğin berrak’lığıyla beyazlara boyadım
Sabah uyandın yüzünü yine karalarla yıkadın...

Söyle sevdiğim kadın benmi seni yüreklice sevmedim aşkın yalan diye bağırdın!!
Seni yürekten sevmedimse o halde neden bu acılarım?
Seni yüreklice sevmek için daha ne yapmalıydım?


Doğum günün için sana bir şiir yazdım gelinliğinle aynı kutuya sakladım

Tamda sana hazırdım şu sayfayı bana neden yazdırdın?

Benmi sevmedim seni yüreklice?